Tyrannosaurus rex z Jurassic Park(1993) od strony z jakiej go nigdy nie znałeś

Suchy

9 paź 2017 — 5 min read

Ludzie zapytani o ulubionego dinozaura z serii Jurassic Park/Jurassic World bardzo często wskazują na Tyranozaura. Fani bardziej zagłębieni w jurajskim uniwersum wiedzą, że na potrzeby pierwszej części Jurassic Park jeden, pełnowymiarowy model, oraz dwa animatroniczne T.rexy zostały stworzone przez Stana Winstona. Większość z Was jednak nie wie jak wiele trudu, wysiłku i pracy kosztowało filmowców tchnięcie życia w to majestatyczne, prehistoryczne stworzenie, oraz że atrapy sprawiały nieco kłopotów na planie, a nawet o mały włos nie przyczyniły się do zejścia na zawał aktorów.

Steven Spielberg powierzył misję budowy pełnowymiarowych makiet dinozaurów do Jurassic Park Stanowi Winstonowi wierząc, iż skoro byli w stanie stworzyć ponad 4-metrową Królową Obcych, to wysoki na 6 metrów i długi na 12 Tyranozaur nie będzie czymś nieosiągalnym. Trudnością, którą przeoczył Spielberg był fakt, że dinozaury to żywe, umięśnione, naturalnie poruszające się stworzenia, a nie fikcyjne postacie, których nie można przyrównać do zwierząt jak to miało miejsce w przypadku Obcych. Przygotowując się do budowy T.rexa, Winston musiał zainwestować w poszerzenie swojego studia poprzez zakup nowego budynku, zatrudnienie grupy podwykonawców oraz podniesienie stropu sufitu. Po czasie, gdy artyści skończyli prace nad designem, a wygląd dinozaura otrzymał akceptację Spielberga, cała ekipa ze studia Stan Winston Studio skoncentrowała swoje myśli nad rozwiązaniem jednej, kluczowej zagadki – jak dokładnie zabrać się za budowę długiego na 12 metrów modelu stworzenia ? Oczywiście nie był to odpowiedni moment na rozwiązywanie tej zagadki, ponieważ każdy logicznie myślący producent efektów filmowych pomyślałby o tym przed zakupem budynku, remontem sufitu i zatrudnieniem dodatkowych podwykonawców… no ale należy ich usprawiedliwić – w końcu przygotowywali atrapy do filmu, który zmieni niedługo historię kina. Mieli prawo działać w amoku, a swoje pieniądze i czas powierzać nadziei na sukces. W końcu znaleźli rozwiązanie trapiącej zagadki. Małe makiety Tyranozaurów rozcinano w przekroje, które to następnie odpowiednio powiększone przy użyciu projektora wyświetlano na sklejce, wycinano i zakładano wzdłuż konstrukcji wspornej wykonanej z aluminium. Następnie całość pokryto włóknem szklanym oraz stalową siateczką. Tak przygotowany model był gotowy do oklejenia gliną i nadanie mu tekstury skóry oraz realistycznego wyglądu przez sztab artystów (niby końcówka pracy, a zajęła 16 tygodni i pochłonęła 3 tony gliny rzeźbiarskiej). Obciążenie spowodowane gliną okazało się zbyt duże i zaszła konieczność wymiany aluminiowej konstrukcji wspornej na stalową. Końcowym efektem był ważący ponad 5 ton model Tyranozaura.

Kolejnym krokiem było podjęcie się budowy animatronicznego stworzenia. Na początku, Stan chciał użyć tylko silników elektrycznych do wprawienia T-rexa w ruch. Niestety technologia i inżynieria lat 90’ nie pozwalała uzyskać żądanej szybkości i dynamiki ruchu. W końcu zaszła decyzja o użyciu instalacji hydraulicznej. Bazując na wyglądzie i proporcjach wcześniej stworzonej atrapy stworzono sieć będącą kombinacją instalacji elektrycznych i hydraulicznych. Tak przygotowany „szkielet” pokryto gumową repliką skóry. W końcu, w studiu SWS gotowy na odegranie swej roli czekał animatroniczny Tyrannosaurus rex wykonany w skali 1:1, ważący ponad 5 ton. Kolejny animatroniczny T-rex (choć wykonany tylko od połowy kręgosłupa) był dla ekipy bułką z masłem.

Prawdziwe przygody z tym majestatycznych gadem zaczynają się dopiero na planie. Pierwszą rzeczą jaka zaskoczyła filmowców był efekt awarii, która powodowała, iż Tyrannosaurus rex samoistnie włączał się na planie filmowym i zaczynał poruszać swoim ciałem, a jego najczęstszymi samoistnymi ruchami było trzęsienie się. W ten sposób napędził parę razy niezłego stracha ekipie filmowej. Samoczynne ruchy były efektem wody. Większość scen z atakiem T-rexa w Jurassic Park(1993) odbywa się podczas deszczu. Woda przenikała do instalacji elektrycznej atrapy powodując przy tym zwarcia, oraz skoki napięcia różnych partiach instalacji. Dodatkowym mankamentem było nasiąkanie skóry gada, przez co okropnie zwiększał swój ciężar i nadmiernie obciążał hydraulikę. Awarie te zmuszały ekipę do osuszania skóry Tyranozaura ręcznikami w trakcie każdej przerwy. Poza tym osoby pracujące wtedy na planie musiały uczestniczyć w specjalnych spotkaniach dotyczących bezpieczeństwa pracy z tymi ciężkimi, pełnymi siłowników hydraulicznych makietami. Na planie natomiast wysyłali sobie sygnały latarkami, aby ostrzegać się wzajemnie przed każdym ruchem dinozaura. Nie był to wymysł kontroli BHP. Pędzący, kilkutonowy łeb tego mechanicznego teropoda stwarzał realne zagrożenie dla życia osób znajdujących się na jego drodze.

Wspomniałem na początku o jakimś schodzeniu na zawał aktorów i może to co zaraz przeczytacie będzie dla Was niewiarygodne. Pamiętacie scenę, gdzie Tyranozaur wybija szybę w dachu Forda Explorera, w którym to Lex (Ariana Richards) i Tim (Joseph Mazzello) wrzeszcząc zapierają się nogami i rękoma o szybę, którą pcha na nich rozwścieczony dinozaur ? To teraz uwaga – ta scena nie była planowana. To najzwyczajniej w świecie był wypadek, a szyba w aucie nie miała pęknąć. Przerażenie dzieci i ich wrzask były tak prawdziwe, że postanowiono zrobić z tego wypadku scenę filmu.

To dzięki ciężkiej pracy ekipy filmowej i ogromie starań włożonych w modele Stana Winstona, T-rex z Jurassic Park wyglądał tak świetnie i realistycznie. Dostarczyło to nie tylko wspaniałych wrażeń widzowi, ale również ułatwiło pracę aktorom, którzy mogli bać się naprawdę. Dziś aktorzy nie mają tak łatwo i muszą bać się dinozaurów, których nie widzą na planie. Rexy pojawiająca się w Jurassic World jest w pełni efektem CGI. W 1993 roku komputerowy obraz dinozaura wykorzystywano tylko w ujęciach, gdzie zwierzę pokazywało się całym swoim ciałem. Cała reszta została nakręcona z pomocą animatronicznych stworzeń.